Leki przeciwdepresyjne znane są również pod nazwą tymoleptyków. Inne określenie dla leków przeciwdepresyjnych to antydepresanty. Leki na depresję zalicza się do tzw. leków psychotropowych. Substancje psychotropowe stosuje się od ponad pięćdziesięciu lat w przemyśle farmakologicznym w leczeniu zaburzeń psychicznych. Umożliwiają skuteczną terapię osób cierpiących na depresję, a także chorych dotkniętych zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi (nerwicą natręctw) czy zaburzeniami lękowymi i fobiami społecznymi.
Leki antydepresyjne korzystnie oddziałują na stan psychiczny i somatyczny osób cierpiących na depresję. Działanie tych substancji zmniejsza wszelkie objawy choroby. Antydepresanty łagodzą stany stresowe, zwalczają zaburzenia snu, a ponadto poprawiają ogólne samopoczucie chorego. Leki przeciwdepresyjne wpływają także na stężenie serotoniny i noradrenaliny, zapobiegają wychwytowi tych substancji ze szczeliny synaptycznej. Ponadto zmieniają wrażliwość receptorów umieszczonych na błonach komórkowych.Leki przeciwdepresyjne mają także działanie przeciwlękowe, dlatego też są stosowane w leczeniu niektórych zaburzeń psychicznych, charakteryzujących się występowaniem stanów lękowych. Bardzo często farmaceutyki te stosuje się w leczeniu lęku społecznego oraz lęku panicznego. Niekiedy są włączane do terapii osób cierpiących na stany lęku uogólnionego. Antydepresanty skutecznie są wykorzystywane w leczeniu nerwicy natręctw. W tym celu stosuje się głównie środki serotoninergiczne. Leki antydepresyjne wpływają również na zmianę postrzegania własnej osoby, sprawiają, że chorzy na depresję czują się silniejsi i pewniejsi.
Zatrucia lekami antydepresyjnymi, wpływ na organizm człowieka.
Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (imipramina, dezypramina, amitryptylina, doksepina) są grupą leków obecnie najczęściej wykorzystywaną do leczenia tego złożonego schorzenia. Mechanizm ich działania polega na hamowaniu zwrotnego wychwytu noradrenaliny i serotoniny przez zakończenia synaptyczne. Hamowanie następuje w wyniku konkurowania o miejsce wiązania z białkami transportującymi te monoaminy do neuronów. W konsekwencji dochodzi do zwiększonego stężenia noradrenaliny i serotoniny w przestrzeni synaptycznej, co skutkuje pożądanym efektem nasilonego przekaźnictwa. Przyjmowane w dawkach terapeutycznych mają na celu pobudzenie ośrodkowego układu nerwowego, co u chorujących na depresję skutkuje poprawą nastroju i samopoczucia. Jednak przyjęcie dawek toksycznych ma odwrotny wpływ na OUN i powoduje jego zahamowanie. W zależności od substancji, dawki uznawane za toksyczne są różne, na przykład dla amitryptyliny wynosi ona około 500 mg (śmiertelna około 1000 mg), a dla imipraminny dawka śmiertelna to 2-5 g. Duże znaczenie mają kwestie osobnicze, takie jak wiek i choroby towarzyszące, które mogę wpływać na metabolizm danego leku, ponieważ odnotowywano przypadki zgonów po zażyciu tylko 625 mg imipraminy, ale także przeżycia kiedy pacjent przyjął ponad 5 g tego leku. Najczęściej do zatruć dochodzi w przypadku celowego działania pacjenta, mającego na celu samobójstwo.
Dawka wynosząca 40–80 mg nie wywołuje objawów ubocznych, a jeżeli już, to objawy są minimalne. Zażycie 1 do 3 g wywołać może drgawki, zaburzenia widzenia, wymioty. Niekiedy obserwuje się obniżenie odcinka ST. Tachykardia występuje tylko w przypadku równoczesnego zażycia leków antycholinergicznych.
Bardzo fajnie napisany artykuł. Jestem pod wrażeniem.
OdpowiedzUsuń